In de grote stad Amsterdam werd een meisje geboren.
Haar ouders waren dolblij en wenste voor hun dochter een jeugd in de natuur.
Ze hadden ruige pony’s, die uit IJsland kwamen. Het meisje verhuisde met haar ouders en de pony’s naar Brabant, waar het leven rustig en goed was.
Ze leerde alles over pony’s en paarden. De manege vond ze te druk en de paarden te zielig dus reed als jong meisje het liefst door het bos.
Toen ze ouder werd werkte ze in binnen- en buitenland op verschillende IJslandse paardenbedrijven en leerde vele manieren om met paarden om te gaan.
Omdat ze graag met haar handen werkte en heel creatief was, werd ze goudsmid.
Dit mooie ambacht vervulde niet haar wens om met kinderen te werken. Ze ging opnieuw naar school en werd juf. Niet een gewone juf, ze werd een juf, die de kinderen kon leren dat het leven met je hart en je handen net zo belangrijk is als leven vanuit je hoofd.
De juf hield ervan om mooie tekeningen te maken, om te dansen en te zingen.
Ze voelde hoe belangrijk het was om met de kinderen muziek te maken en om naar buiten te gaan in de natuur. Ze leerde haar kinderen over de dieren, het plantenrijk en de stenen en mineralen. Aan de allerkleinste kinderen vertelde ze graag mooie sprookjes.
De juf hield van de kinderen en vooral van de kindjes die een beetje anders waren, die de wereld anders bekeken. Ze voelde dat ze iets voor deze bijzondere kinderen kon betekenen, maar ze dacht dat ze hier eerst nog veel meer over moest leren.
Daarom ging ze terug naar school.
Nadat ze een mooi diploma had gekregen, ging de juf alleen nog maar werken met deze kinderen, maar ook met oudere kinderen en steeds meer met volwassen mensen.
Ze had het heel erg druk.
Ondertussen waren er 2 lieve kindjes bij haar komen wonen, die haar als moeder hadden uitgekozen.
Iedere dag bezocht ze alle bijzondere mensen in hun huizen. En mochten kinderen bij haar en de paarden komen en ze zorgde voor iedereen…….
Behalve voor zichzelf….
En hoe haar paarden hun best ook deden om de vermoeide vrouw wakker te schudden,
het lukte niet. De vrouw was in haar hoofd gaan wonen.
De paarden trommelden met hun hoeven op de luiken van haar hart, maar ze kon het niet horen.
De vrouw kon niet meer genieten, alles was teveel, ze was moe ..
Op een nacht had de vrouw een droom: ze stond alleen op een grote vlakte, een woestijn,
alles was leeg en de vrouw vroeg, “Wat staat mij te doen? Wat is mijn opdracht?”
Nog voordat de vraag was uitgesproken stormden er van alle kanten paarden op haar af.
Heel veel verschillende paarden, ze waren vol energie en ongedurig. In een halve cirkel stonden ze om haar heen, ze duwden hun neuzen tegen haar borstgebied.De vrouw begreep de boodschap en opende de zwaar vergrendelde luiken van haar hart en keek, luisterde en voelde..
Toen de vrouw wakker werd, wist ze wat haar te doen stond.
Geloof je niet in sprookjes en wil je toch meer over mij weten, kijk dan op LinkedIn. 